Recordos (I). O meu primeiro libro.

A miña memoria é mui selectiva.
Se me preguntades por cousas de fai mais dun mes é probable que xa non me lembre; e se empezades a contar cousas de cando eramos nenos ou adolescentes, podo dicirvos que solo lembro con claridade cousas puntuales. E teño dudas con que esa lembranza sexa tan clara como eu penso.

Hoxe pensaba no meu primeiro libro. Non sei cantos anos tería, pero pode que catro.
Nos anos setenta empezabamos o colexio ós cinco anos, polo menos no meu caso foi así. Non como agora, que con tres anos ou incluso menos os nenos xa van ó cole.
Daquela non tiñamos moitos xoguetes nin moitos libros; ademais eu debía ser unha destrozona porque non conservo nada de nada! E tampouco conservo o meu primeiro libro. Supoño que realmente non foi o primeiro. Explícome:
Supoño que para aprender a ler tería un libro de esos de "ma me mi mo mu", de feito paréceme lembrar un. Este recordo está mui nublado, non é claro, pero sei que me ensinaron a ler meus pais antes de ir ó colexio.

E un día o meu padriño Guillermo foi a Friol e tróuxome un agasallo. ¡Era un libro! De tapas duras, cunha portada moi colorida na que aparecía un loro de cor verde. O libro chamábase "El pájaro verde". Era un libro en castelán. Naquela época non creo que houbera moita literatura infantil publicada en galego. ¡Ainda sinto a alegría que me deu! Non sei si porque era un agasallo ou porque o agasallo era un libro cheo de ilustracións e que ademais podía ler.

Eu estaba detrás da cociña de leña, á mesa, co meu libro (sería unha noite de inverno, supoño), e dixéronme: "A ver, le. ¿Qué pon ahi?". Lin o título do libro..., con un matiz: eu hasta que fun á escola fun galego falante; entón lin "el pajaro verde" (sen tilde na a de pájaro). Botáronse todos a rir e ensináronme a forma correcta explicándome que en galego era paxaro e en castelán pájaro.

Mais tarde, no colexio, utilicei as dúas linguas sen ningún problema. Lembro que no segundo curso a nosa mestra era "a Pepita", e falábanos sempre en galego, cousa inusual para a época. O primeiro día dixo: "a ver quen sabe como se di a palabra de castelán "hacha" en galego". Eu sabía perfectamente que hacha era macheta en galego, pero a miña vergonza fíxome estar calada e non fun a primeira en contestar. 
Cando era adolescente podía ter unha conversa con varias persoas e falar con unha delas en galego e con outra en castelán de forma natural. Pero nunca olvidarei a anécdota do meu primeiro libro de lectura e das miñas primeiras clases con Pepita.
Como dixen antes, non conservo o libro. Buscando en internet atopei un con ese título pero a portada non corresponde. Pode que fose de outra editorial, ou pode que o libro fose outro. E non me preguntedes de que iba o conto porque tampouco o lembro.